Tango muziek

VIOLIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1899-1980)

In het kielzog van vernieuwers zoals Roberto Firpo en Eduardo Arolas, zette violist Julio De Caro in het tweede decennium van de 20e eeuw een stijl neer die de tango zou verreiken. Dit gaf, als geen ander, de tango een impuls, Julio bracht het arrangement in de tango. Met Carlos Gardel op vocaal gebied en Julio De Caro op instrumentaal gebied werden twee piketpaaltjes geslagen en spreekt men van de periode vóór en ná.

De Caro handhaafde de essentie van de tango die zijn oorsprong vond in de sloppenwijken, moedig en speels, maar hij vermengde het met een sentimentele en melancholische expressiviteit. Zijn academische opleiding stelde hem in staat zijn boodschap te vatten in een gepolijste muzikale taal van onuitsprekelijke verleiding.

Zijn sextetopnamen, soms lui, soms helder, brengen ons de klanken van aquarellen van Buenos Aires met lage huizen, grijze gevels, straten met bomen, bloeiende tuinen, straatstenen en oude trams. In Boedo en Tierra querida, twee tango’s van zijn hand, is duidelijk het concept te horen.

Zijn broer Francisco, de pianist, droeg sterk bij aan het sextet als componist van lyrisch-romantische tango’s zoals Flores negras en Loca bohemia. Nieuw voor die tijd schakelde de groep met gemak tussen de passie in de tango’s van Francisco en de schilderijen van stadslandschappen en karakters van Julio.

Julio werd geboren in Buenos Aires in een groot huis in de straat Piedad in de wijk Balvanera, als tweede van twaalf kinderen in een gezin van Italiaanse afkomst. Zijn vader, oud directeur van het Teatro della’Scala de Milano, besloot dat Julio piano ging spelen en Francisco viool, maar zij wisselden van instrument en wijdden zich aan de tango. Dit veroorzaakte een gezinsbreuk dat niet meer goed kwam.

In 1923 trad hij toe tot het sextet van Cobián (Nostalgias). Met het vertrek van Cobián naar de Verenigde Staten, vormde De Caro zijn sextet met o.a. de inmiddels bekende bandoneonist Pedro Maffia. Dankzij de inspanningen van een violist die bekender was om zijn conceptie dan zijn techniek, brak er voor de tango een nieuw tijdperk aan.

Voor Victor nam hij in 1924 zijn eerste platen op zoals Todo corazón. Nog 420 werken volgden in de jaren dertig. In 1933 kwam De Caro in een fase van experimenteren met  orkesten met versterkers en nieuwe timbres (blazers, percussie), maar die uiteindelijk de contouren van de boodschap vertroebelden.

Hij keerde gelukkig terug naar zijn eigen bronnen, maar hij verviel in anachronisme. Tot aan zijn pensionering was hij de bewaker van de ‘edelstenen van de tango’.​

ORKEST VAN RCA-VICTOR (1925-1944)

Platen maatschappijen namen in de prille jaren van de twintigste eeuw muziek op van over de hele wereld, ook in Buenos Aires. Om de talking machines (grammofoons) te verkopen moesten er cilinders komen. De Victor Talking Machines Company was er één van, deze werd in 1929 opgekocht door RCA (Radio Corporation of America). Het hondje dat naar de fonograaf kijkt is hun bekende logo.

Voor de tango werden vanaf de jaren twintig orkesten samengesteld alléén met het doel opnames te maken en bestonden deze uit musici van orkesten verbonden aan dezelfde label. Deze tijdelijk samengestelde orkesten hebben nooit publiekelijk opgetreden.

Als zanger werd toegevoegd een refrein zanger die voor de label werkte. Het was ook de tijd dat zangers hun intreden maakten, maar toen werd alleen nog het refrein gezongen.

De orkestleiders van het Orquesta Típica Víctor waren:

Luis Petrucelli 1925-1931

Adolfo Carabelli 1931-1935

Federico Scorticati 1936-1941

Mario Maurano 1940-1944.

– – – – – – – – – – – – –
De hele vroege opnames uit de beginperiode rond 1900-1910 werden gelimiteerd door de gebrekkige techniek, zo kon alleen geluid worden opgenomen in het bereik van 160 tot 2,000 hertz, terwijl het menselijk oor 20 tot 20,000 hertz aankan.

Musici moesten dan ook hun spel aanpassen naar het midden bereik. Ook de stem moest scherp, hard en helder klinken om iets in de groeven te krijgen.

De cilinders werden gemaakt door in grote hoorns te spelen/zingen, de omgekeerde weg van het afspelen.

De vibraties van snaarinstrumenten, incluis de contrabas en de piano, gaven een gedempte, modderige klank. Daarom werd vaak gekozen voor het helder, metaalachtig geluid van koper. Om die reden zijn er veel opnames van fanfares. Ook de duur moest beperkt worden tot enkele minuten.

Casa Tagini, een winkel op de hoek van calle Perú en Avenida de Mayo (Buenos Aires) claimde in 1905 dat hun grammofoons al duizend keer bij dansfeesten musici had vervangen. Er is een tekening waarbij een DJ in actie is bij zijn grammofoon in een omgebouwde paardenstal met dansende paren (het paard is nog net te zien). Maar ook in een ruimte waar mannen hun schoenen laten poetsen werd muziek afgespeeld, vaak door een vrouw. Muziek was er overal.

– – – – – – – – – – – – –
Gelukkig kwam vanaf 1926 de platte plaat met zijn elektrische opname en zijn betere kwaliteit, ook kon er meer dan twee minuten worden opgenomen. Geniet van een aantal voorbeelden van het Orquesta Típica Víctor tussen eind twintiger jaren en begin jaren veertig.

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1897-1984)

Osvaldo werd geboren uit rijke ouders, maar woonde toch in een eenvoudige buurt. Op tienjarige leeftijd begon hij met de bandoneón. Zijn tango carrière was lang, méér dan 1250 opnames over 63 jaar.

Op 16-jarige leeftijd begon hij in een trio. Niet veel later speelde hij met Arolas en met Firpo. Belangrijk voor de ontwikkeling van tango orkesten in de jaren twintig was de samenwerking met pianist Juan Cobián (bekend van Los Mareados en Nostalgias).

Zijn rijke afkomst leek zijn muziek te hebben beïnvloed: de verfijnde smaak, de gebonden noten, zachte nuances en fantasierijke piano solo’s waren afgestemd voor de oren van de ‘hogere klasse’, maar droegen altijd in zich de boodschap van de achterbuurten.

Op 21-jarige leeftijd vormde hij zijn eerste groep met o.a. violist Julio de Caro. Uitgegroeid tot een sextet, zou het de tango compleet veranderen. In 1921 nam hij met een sextet vijftig thema’s op in de Verenigde Staten bij het label Victor.

In 1927 was zijn succes zo groot dat hij vijf orkesten aan de gang hield, waar hij overal even moest zijn. Drie van die orkesten werden geleid door Carlos Di Sarli, Julio de Caro en Miguel Caló, die alle drie later hun eigen orkest zouden oprichten waarmee ze beroemd zijn geworden.

Fresedo was niet bang om nieuwe klankkleur in het orkest te brengen, zoals de harp en vibrafoon en een bescheiden gebruik van drums.

Met zorg koos hij zangers uit die paste in de verfijning van het orkest, zoals Roberto Ray, Ricardo Ruiz en Oscar Serpa.

Als componist was Fresedo productief en succesvol, maar in het algemeen oppervlakkig. Zijn beroemdste tango, naast andere, is Vida Mía.

VIOLIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1888–1964)

Uruguayer van geboorte, verhuisde zijn familie al vroeg naar Buenos Aires, waar zij terecht kwamen in een woonkazerne. Zij verkeerden in extreem arme omstandigheden en voor zijn tiende was hij al krantenjongen.

Hij voelde zich aangetrokken tot de muziek en was gehypnotiseerd door de viool. Van een olieblik en een houten vingerplank maakte hij zijn ‘Stradivarius’, en ging hij wat geld verdienen bij de danslokalen.

Hij heeft niet gestudeerd, maar hij vond het pad naar de muziek. Vanaf zijn twintigste begon Francisco tango’s te spelen in cafés. Zijn naam werd bekender.

In 1912 begon hij met zijn alles overtreffend werk als componist.

Hij voegde zich naar de plekken waar hij speelde, zonder andere sterren in de weg te zitten.

Canaro introduceerde de contrabas alsmede de (refrein) zanger. Hij toerde twee jaar Europa in de twintiger jaren. Na terugkomst ging hij op tournee, werd zo bekend en dat kwam te pas toen de radio in de mode kwam. Andere musici werden beter en ontwikkelde een persoonlijke stijl, maar de naam Canaro was bij iedereen bekend.

Hij heeft zijn collega’s aan zich verbonden, omdat hij sinds 1918 vocht voor de rechten van de componist. In 1935 slaagde dit met de oprichting van SADAIC (Sociedad Argentina de Autores y Compositores de Música).

Naar schatting zijn rond de 5000 opnamen van hem vastgelegd. Met recht een record aantal.

Hij overleed aan een vreemde bot aandoening.

PIANIST, COMPONIST, ORKESTLEIDER (1884-1969)

Als orkestleider, vertolker en componist was Roberto Firpo een van de eersten die de tango ontwikkelden. Hij had grote muzikale kennis, bracht de piano in het tango-ensemble en bleef de traditionele tango trouw. Hij had een gepolijste speelstijl en bracht de romantische melodie in de tango, tot dan vreemd voor deze muziek, gericht op dansers.

Als tiener ging hij naar Buenos Aires om zijn horizon te verbreden. Van zijn zelf verdiende geld kocht hij een piano en begon op zijn 19e les te nemen. Vier jaar later componeerde hij al, en debuteerde hij in een trio dat speelde in het beroemde Lo de Hansen. In deze uitgangsgelegenheid werd in de achterzaal tango gedanst.

In 1913 vormde hij zijn eerste groep en speelde (nog steeds populaire) hits, zoals Alma de Bohemio, ongetwijfeld zijn beroemdste werk, en waar de romantische melodie volledig tot uiting kwam.

Daarnaast componeerde hij veel walsen. In 1916 speelde hij voor het eerst, in Montevideo, de tango’s aller tango’s, La Cumparsita (van Matos Rodríguez). Firpo speelde in alle belangrijke gelegenheden, met kleine en grotere orkesten. Het bracht hem bekendheid en geld.

In 1930 verliet hij de tango en ging als veeboer verder. Door tegenslagen met zijn vee en op de beurs, stelde hij aan aantal jaren later zijn orkest weer samen, en begon opnieuw.

De carrière van Firpo was lang. Zijn discografie is groot met zo’n 300 opnames.

VIOLIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST  (1893–1950)

Zijn groot, sterk gebouwd lichaam, zijn kalend hoofd, dikke wenkbrauwen, zijn grote handen met dikke vingers, met daarin permanent een dunne sigarettenhouder, leken in grote tegenstelling met zijn verfijnde spiritualiteit en vriendelijke gemoed.

Hij kwam uit een muzikaal gezin. Francisco kreeg lessen van zijn moeder, en hij verbleef korte tijd aan het conservatorium. Piano leerde hij door te blijven oefenen. Op zijn dertiende maakte hij een tango kompositie, en de warme reactie moedigde hem aan. Francisco werkte in muziekwinkels en speelde daar de stukken die de klanten kochten.

Hij wierp zich helemaal in de muziek toen zijn vader overleed en er verdient moest worden. Hij ging als leerling spelen in het orkest van zijn vriend Canaro die hem goed vond spelen en een lekker ritme vond hebben.

In 1923 richtte hij zijn  orkest op. Hij kende zijn technische beperkingen en legde zich toe op het leiden. Hij voegde een jazz beat toe, en breidde de bezetting uit met tromboon, saxofoon, trompet en klarinet.

Vaak werden orkesten uitgebreid vanwege slechte akoestische omstandigheden. Met de geluidsfilm verloren tango-orkesten een belangrijke plaats.

Zijn orkest had een duidelijke persoonlijkheid, een goede maat, was qua stijl orthodox, had een prettige muzikaliteit en was heerlijk dansbaar.

Samen met zijn vriend Canaro zette hij zich in voor de rechten van auteurs en componisten (dit lukte in 1935 –SADAIC- en Lomuto werd de eerste president).

In 1947 toerde hij in Spanje. Zijn laatste orkest was de beste en het meest geëvolueerd.

VIOLIST, ORKESTLEIDER (1900–1976)

Als jongen begon Juan al met de tango, en trad veel op met d’Agostino. Het sleuteljaar in zijn carrière is 1935 toen hij speelde in de club Chantecler. In dat jaar kwam pianist Rodolfo Biagi in het orkest. Hij veranderde de 4/8 terug in de 2/4 maat van de snelle, vrolijke en primitieve tango’s. Een jaar later was hij gevestigd.

Stilistisch is d’Arienzo de tegenpool van Julio De Caro. In 1938 verliet Biagi het orkest, maar de stijl bleef.

De dans was bijzaak geworden en had plaats gemaakt voor lyriek en zang, het arrangement rukte op. Maar d’Arienzo blies een frisse en jeugdige wind door de tango en gaf de tango terug aan de ‘voeten van de dansers’.

Hij werd de Koning van de Maat. Hoewel veracht door tangoliefhebbers, maakte hij de opleving mogelijk van de gouden jaren veertig.

Volgens d’Arienzo is tango ritme, moed, sterkte en karakter; de oude tango (guardia vieja) had dat allemaal. “Dat moeten we niet kwijtraken. De neergang komt door de zangers, het orkest werd een begeleiding. De stem mag niet meer zijn dan een extra instrument, het orkest mag niet opgeofferd worden. Gelukkig is de tango weer tot leven gekomen met de vitaliteit van zijn beste jaren. Ik ben er trots op daaraan te hebben bijgedragen”.

Vlak voor zijn dood vertelde hij nog dat de piano het fundament is van zijn orkest, de vierde viool moet als een alt of cello klinken.

Mensen herinnerde zich hem met tederheid, met wat nostalgie en iets van spot.

PIANIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1903-1960)

Als geen ander wist Carlos Di Sarli de ritmische cadans van de tango te combineren met de harmonische structuur, ogenschijnlijk eenvoudig, maar rijk aan nuances en subtiliteiten. Hij liet zich leiden door de romantische melodiek van Fresedo.

Rijkdom aan harmonie interesseerde hem nauwelijks; zijn kracht lag in de contrasten tussen zachte gebonden en gepunteerde noten, tussen harde en zachte passages. Hij bleef weg van de valse tegenstellingen die bestonden tussen de herinneringen aan de traditionele tango en de avant-garde stroming.

Hij was beroemd voor zijn ‘magische linker’ waarmee hij ‘zingt’, terwijl hij met zijn rechterhand begeleid. Hij gaf leiding vanaf zijn instrument.

In zijn muziek komen weinig instrumentale solo’s voor, soms de bandoneón, maar deze benadrukte meestal het ritmische en het dansbare deel van de muziek. De violen zongen  delicaat, in een korte solo of in een tegenmelodie.

Enige jaren ging hij weg, maar in 1938 keerde hij op verzoek terug met een hernieuwd debuut in 1939 voor Radio El Mundo. De muziek was pittig, zoals de meeste tango in de eindjaren dertig.

Het orkest van Di Sarli beleefde een glorieuze periode, en genereerde een populariteit die tot zijn dood (en voorbij) zou duren. Ook de combinatie met zanger Rufino was een gouden tandem.

Carlos Di Sarli was de laatste stuk van de puzzel van de tango van de jaren veertig die geen concessies deed aan schrille modes, noch aan ritmische uitspattingen, en die, hoe delicaat dan ook, het vertolkend voorbeeld van dansbare tango’s vertegenwoordigde.

VIOLIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1897-1963)

Op jonge leeftijd verhuisde het Italiaanse gezin naar Montevideo, waar zijn vader uiteindelijk dirigent werd van een kamerorkest.

Edgar begon op zijn tiende muziek te studeren. Hij begon zijn loopbaan in de opera, met stijve boord en serieuze blik, ondanks het feit dat hij een geboren humorist was en bleef, ook bij het vioolspelen.

Maar spoedig kon hij bij een groep komen van de Argentijnse bandoneonist El Negro Quevedo.

Zijn eerste compositie raakte hij aan de straatstenen niet kwijt, maar twee jaar later had hij succes na zijn interpretatie in een theater in Buenos Aires.

Spoedig daarna componeerde hij A Media Luz, een blijvende hit.  “Ik componeerde A Media Luz tijdens een rit op een tram”, zei de componist later.

In 1927 vormde hij een orkest met violist Roberto Zerrillo, dat al snel succes kreeg, zij werden de 9 tango azen genoemd: “het meest opvallend tango orkest ooit gehoord”. In 1930 viel het orkest uit elkaar.

In het orkest dat Donato later oprichtte, werd de frasering verpakt in een bredere dynamiek; ook de bandoneons en de vioolsolo’s van Edgardo kregen meer de ruimte, waarbij ook zijn beroemde pizzicato’s opvielen.

Zijn orkest was een dansorkest met weinig aspiraties voor stijl, in overeenkomst met zijn vrolijke, vergeetachtige humeur.

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1907-1972)

Miguel ontving een formele opleiding als violist en bandoneonist. Het werk van Caló begon in de jaren twintig, kreeg vaste voet in de jaren dertig en had onovertroffen succes in de jaren veertig.

Met het orkest van 1934 hoorde je een stijl als Fresedo, en een klank als De Sarli. Met Miguel Nijensohn op piano liet het orkest een onuitwisbare indruk op de stijl achter. Hij was verantwoordelijk voor het verbinden van de fraseringen, met een timing en een ideale maat voor dansers.

De jaren veertig liet de rijpheid zien van Caló, die een groep jonge musici bij elkaar bracht van buitengewone capaciteit. Allemaal vormden zij later hun eigen groep.

In deze fase van zijn ontwikkeling ontwikkelde hij een stijl die traditionele tango verbond met vernieuwing, met een opgeluisterde aanwezigheid van de violen, een ritmische bandoneón sectie en een spectaculaire piano.

Grote zangers als Berón, Podestá en Iriarte maakten deel uit van deze groep.

Caló heeft enkele succesvolle werken achtergelaten (samen met Osmar Maderna), zoals: Jamás retornarás and Qué te importa que te llore.

In 1961 bracht hij deel van het orkest weer samen en maakte, na een groot succes op radio El Mundo, in 1963 nog een 12-tal nieuwe nummers uit.

Het orkest van Miguel Caló zal herinnerd worden als een orkest met een grootse tango uitvoering, een die de tijd overleeft, en kenbaar is door zijn grote artistieke kwaliteiten, en door het altijd oproepen tot dans met de noten van Sans Souci.

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1901–1971)

Rodríguez was een trouwe volger van de traditionele ritmes gespeeld door Donato en d’Arienzo. Hij werd bekritiseerd door de vernieuwers en geprezen door de dansers. Zijn orkest verheugde zich in een grote populariteit in de jaren veertig en vijftig in Argentinië en de rest van Latijns Amerika.

Zijn stijl was een doorbraak, want hij speelde alle soorten genres en meestal met vrolijke en romantische melodieën. Maar wanneer hij tango speelde hoorde je het briljante geluid van een professioneel orkest, met eenvoudige arrangementen.

Enrique speelde ook piano en viool, schreef met gemak eenvoudige arrangementen en versies van klassieke en populaire melodieën van alle landen met behoud van hun essentie.

Vandaar ook het succes over het hele continent, tot vreugde van luisteraars en dansers. Zijn vroege optredens vonden plaats in bioscopen samen met een pianist.

In 1926 debuteerde hij in het sextet van Joaquïn Mora en later speelde hij in het orkest van Edgardo Donato, waar hij kort verbleef, maar toch werd beïnvloed, zeker door de rapheid en briljantheid van de maat.

In 1936 stelde hij zijn eigen orkest samen: het orkest van alle ritmes. Ze werden veel gevraagd, want het maakte het inhuren van andere orkesten met tropical en jazz overbodig. Zanger Armando Moreno, vele jaren deel van het orkest, liet onuitwisbare voetsporen na in de tangogeschiedenis, met onder andere de hit de tangowals Tengo Mil Novias.

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1902-1972)

Pedro Laurenz was een grote tango persoonlijkheid. Hij had een grote techniek met beide handen (hoge en lage tonen), was magnifiek in geluid, krachtig in optredens en onstuimig in uitdrukking.

Hij bracht zijn jeugd door in Villa Crespo, een buurt waar mensen samen leefden in kleurrijk sociaal contrast in huurkazernes: de harde en ongure mensen – compadritos en malevos -, Spanjaarden, Italianen, Joden, Arabieren en Turkse immigranten.

Op 15-jarige leeftijd verwisselde hij de viool voor de bandoneón. In het orkest van Casanovas speelde hij met Donato en Zerrillo.

Belangrijk voor hem was zijn toetreding tot de groep van Julio de Caro in 1925, die toen revolutionaire veranderingen in de tango bracht. Hij kwam naast zijn idool Maffia te spelen.

In 1934 vormde hij zijn eigen orkest, en gaf de instrumentele tango een nieuwe impuls in stijl. Hij nodigde Pugliese, ook een vernieuwer, uit op piano.

In 1937 nam hij Arrabal op, gezien als de schanier naar de gouden tijdperk van de tango in de jaren veertig. De mindere populariteit van zijn zangers, behalve Podestá, beperkte het succes.

Vanaf 1960 maakte Laurenz deel uit van het beroemde Quinteto Real, een groep van grote solisten zoals Salgán, die met een robuuste vernieuwing in ritme, de tango trachtte te laten opbloeien. Als componist heeft Laurenz vele klassiekers achter gelaten zoals Mala junta en Orgullo criollo.

PIANIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1905–1973)

Tanturi leidde voor tientallen jaren een vermaard orkest dat zijn succes vooral dankte aan de sterke aantrekkingskracht van zijn zangers. Zelf viel hij niet op door zijn muzikale bedrevenheid, en ook zijn instrumentale stukken worden weinig herinnerd.

Geboren uit Italiaanse ouders werd hij in Buenos Aires geboren en groeide hij op in de wijk Barracas, een arm maar belangrijk gebied, omgeven door het riviertje Riachuelo en haar stank. Begonnen op viool schakelde hij over op piano.

In 1933 vormde hij een sextet onder de naam Los Indios (naar een polo team). Dit speelde hij altijd als openingsnummer, maar werd helaas nooit opgenomen.

In 1937 kwam de omslag met de opnames Tierrita en A La Luz Del Candil.

Zijn grootste succes kwam in 1939 met de toetreding van Alberto Castillo, met zijn perfecte toon, zijn meesterlijk gebruik van toonhoogte en mezza voce (ingehouden toonvorming). Hij verleidde het publiek met uitgesproken bewegingen, een masculiene elegantie, een knappe haarstijl, en die soms intieme, soms levendige stemming. Dat alles maakte een show van iedere tango.

Tanturi liet hem de leidende rol spelen, evenals zijn opvolger Enrique Campos.

Deze deed geen poging om zijn zangtalent uit te dragen zoals zijn voorganger. Hij zong op een ‘onverschillige’, onopgewonden, eenvoudige manier. Achter hem klonk het orkest zelfbewust, precies en tactvol, met een ongekunstelde perfectie. Deze opnames van Tanturi-Campos waren juweeltjes.

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1914-1975)

Als kind werd Aníbal betoverd door het geluid van de bandoneón die hij hoorde in de cafés van Buenos Aires. Op zijn tiende haalde hij zijn moeder over om er eentje voor hem te kopen, dat gebeurde op afbetaling. Een jaar later speelde hij in de markthallen El Abasto.

In 1937 richtte hij zijn eigen orkest op. Hij creëerde een gebalanceerde stijl zonder komedie en met smaak. Hij omringde zich met de beste musici, selecteerde goede zangers, waaronder Francisco Fiorentino, die vele jaren bij het orkest zong.

Opnames met Fiorentino begonnen in 1941 voor het label Victor. Troilo bleef zijn eigen repertoire kiezen bij deze label.

Troilo was een inspirerende componist en creëerde stukken die de tand des tijds glansrijk doorstonden, evenals zijn vertolkingen van collega componisten. Het spel van bandoneonist Ciriaco Ortiz heeft hem het meest beïnvloed in zijn vertragingen en zijn frasering.

Troilo is ook nu nog voor velen de grootste bandoneonspeler in de geschiedenis van de tango. Hij verenigde in zijn spel de fluwelige klank, de technische virtuositeit en de fraseerkunst. Hij speelde licht voorover gebogen, ogen gesloten, zijn dubbele kin naar beneden hangend. “Er wordt gezegd dat ik vaak erg aangedaan ben, dat ik huil. Ja, dat is waar. Maar ik doe dit nooit om triviale redenen.”

Aníbal was een mythisch karakter in Buenos Aires. Zijn bijnaam was Pichuco. “Op 18 mei 1975 viel de bandoneón uit zijn handen.”

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER (1905-1974)

Hij werd artistiek gevormd in de tango van eindjaren ’20 en in zijn bohemien jaren in Europa daarna. Zijn orkest stond bekend om de kwaliteit van zijn geluid en de swingende eigenschappen van zijn ritme.

Zijn eerste optredens waren met zijn broers in bioscopen in de buurt. Ze verdienden één peso per dag. In 1927, sloten hij en zijn broers zich aan bij het orkest dat Cátulo Castillo had samengesteld om naar Europa te gaan. Miguel Caló en zanger Roberto Maida waren er ook lid van. Ze verbleven lange tijd in Spanje en traden op in talloze steden. De tournee eindigde in 1930, maar de gebroeders Malerba bleven in Europa.

Bij zijn terugkeer naar Argentinië stelde hij een orkest samen met Francisco Fiorentino als zanger. Ze verschenen in het beroemde Tabarís Cabaret en op radiostation La Voz del Aire. Via de connecties van zijn schoonzus en zangeres Libertad Lamarque, tekende hij een contract om op Radio Belgrano te spelen, op voorwaarde dat hij een ritmische tango zou spelen in een d’Arienzo-achtige stijl. Hij debuteerde op 1 maart 1938 met zijn eigen orkest en bleef ruim twintig jaar bij dat radiostation.

Geleidelijk aan kreeg hij de erkenning, hij speelde langzamer dan d’Arienzo, was zeer geliefd bij dansers en was gemakkelijk te luisteren. De arrangementen zijn geschreven door de pianist, die bovendien de echtgenoot was van zijn schoonzus.

Hij maakte achtendertig nummers voor het Odeon-label, waarvan de meesten tussen 1941 en 1945. Hoogtepunten van deze periode zijn o.a.: Gitana rusa en Remembranza met Orlando Medina, die zich het meest met het orkest identificeerde en bijv. Una copa más met zanger Antonio Maida.

Ricardo Malerba en zijn orkest speelden in de film La vida de Carlos Gardel, waarin Hugo del Carril en Delia Garcés de hoofdrol speelden in het tangostuk Noches de Montmartre. Ook verscheen hij in de film Cita en la frontera met Libertad Lamarque. Hij begeleidde de zangeres bij al haar vertolkingen van die film.

In 1952 reisde het orkest naar Porto Alegre (Brazilië) waar ze verschenen in de meest luxueuze hotels en op het regionale netwerk van radio en televisie. Later maakten ze een lange rondreis door Brazilië.

Van zijn composities valt o.a. Embrujamiento op.

PIANIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1906–1969)

Rodolfo werd geboren in de centrale wijk San Telmo. Tegen de wil van zijn ouders in koos Rodolfo voor de muziek, hij wilde viool studeren. Al spoedig kwam hij erachter dat zijn roeping bij de piano lag.

Hij was dertien toen hij stomme films begeleidde in de lokale bioscoop. Twee jaar later had hij het geluk dat bandoneonist maestro Juan Maglio (Pacho) deze vroegrijpe pianist hoorde. Hij nodigde hem uit om met hem te spelen.

Rodolfo kwam vaak in het cabaret Chantecler waar zijn vriend Juan d’Arienzo met zijn orkest speelde. Hij mocht in 1935 de pianist, berucht om zijn gebrek aan punctualiteit, vervangen.

Met zijn ‘nerveuze’ en ritmische spelstijl veranderde hij in de volgende drie jaren voorgoed de stijl van d’Arienzo.

In 1938 vormde Biagi zijn eigen orkest. Beide orkesten vestigden de traditionele positie van de tango-interpretatie, die bijzonder populair bleek bij het danspubliek, met repertoire gebaseerd op de herleving van oude stukken aangepast met hun eigen muzikale expressie.

Het mag een prestatie genoemd worden om binnen een eenvoudige muzikale mode, een stijl vorm te hebben gegeven met een onmiskenbare persoonlijkheid.

Bij de radio uitzendingen op zondag liet Rodolfo zich vervangen, zodat hij naar de paardenrennen kon gaan.

Vroeg in de jaren vijftig was zijn orkest het eerste dat verscheen op de nog jonge Argentijnse televisie.

Rodolfo droeg de bijnaam Manos Brujas (betoverende handen).

PIANIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1906–1974)

Een aangeboren vermogen voor muzikale vindingrijkheid en een fijngevoelige geaardheid, identificeerde het karakter van zijn oeuvre. Lucio kwam op de wereld in Buenos Aires. Hij legde zich toe op de piano, zijn vader was violist en zijn broer Lucas bekwaamde zich op de bandoneón.

Lucio speelde bij verschillende orkesten en vormde daarna het trio Irusta-Fugazot-Demare waarmee hij het debuut maakte in Madrid.

Hij werd aangetrokken door de romantische stijl van Cobián, Delfino en De Caro, die tussen 1915 en 1935 de voorlinie vormden van deze formele en stemmige vorm van tango.

Tussen 1926 en 1932 bestond het oeuvre van Demare uit duidelijk lyrisch en melodisch werk, zoals Telón, Mañana Zarpa un Barco enSolamente Ella, die de tango’s van de jaren veertig inspireerden.

Na twee lange en succesvolle tournees in Centraal- en Zuid-Amerika en een tweede Europese tournee, keerde hij definitief terug in Buenos Aires. Hij werkte ook in films en met het trio.

In 1938 bracht hij zijn eigen groep bijeen, tijdelijk samengevoegd met violist Elvino Vardaro voor Radio Belgrano. Hij ging succesvol verder als orkestleider. Bekende zangers bij het orkest waren Miranda, Raúl Berón en Horacio Quintana.

Lucio was ook een authentiek vertolker op piano, met een onmiskenbaar geluid en frasering.

In zijn latere jaren werkte hij als solist in de nachtclubs van Buenos Aires en in zijn eigen plek La Tanguería de Lucio.

PIANIST, ORKESTLEIDER (1900-1991)

Angel komt uit een muzikale familie, zijn vader en ooms waren musici. Er stond een piano thuis, het werd zijn speelgoed.

Hij studeerde aan het conservatorium en speelde als kind al voor het publiek, o.a. in een kindertrio waar ook een buurjongen, Juan d’Arienzo, deel van uitmaakte.

In 1934 vormde hij zijn eigen tango orkest met o.a. Aníbal Troilo op bandoneon. De eerste opnamen stammen uit 1940 voor het label Victor, waarbij zanger Angel Vargas deel ging uitmaken van het orkest.

Het orkest staat bekend om zijn goede smaak en eenvoud. Tangoliefhebbers hebben vanaf de eerste tonen nooit hun respect en bewondering voor deze groep musici verloren, waarvan ook jarenlang zanger Angel Vargas deel uitmaakte.

Hij kon door zijn manier van uitdrukking de betekenis van het lied aan het publiek perfect duidelijk maken.

Het orkest had een verfijnd repertoire, wat nostalgisch, en onderscheidend van de andere orkesten.

D’Agostino, zelf een milonguero, heeft veel dansers begeleid. Bij het vormgeven hield hij twee dingen in het oog: respect voor de melodielijn en de nadruk op het ritme om het dansen gemakkelijker te maken.

Wanneer de zanger naar voren trad, werd het orkest zo gestructureerd dat muziek en zang niet het dansen belemmerde. De  zanger werd een extra instrument (dat wel op de voorgrond trad).

VIOLIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1908-2000)

José werd geboren in het zuidelijke deel Buenos Aires, hij leerde al vroeg instrumenten spelen zoals piano, viool en bandoneon. Aan het Conservatorio Nacional studeerde hij viool, waaraan hij zich wijdde met al zijn enthousiasme en heftigheid.

In Lanús richtte hij een conservatorium op. Hij probeerde de kennis die hij had verworven door te geven aan de kinderen. In 1926 vormde hij een kinderorkest bestaande uit studenten van zijn conservatorium. Sommigen van hen sloten zich later bij hem aan.

Toen in 1930 verschillende radiostations in Buenos Aires hun studio’s naar de theaters verhuisden waar gevarieerde, aantrekkelijke shows werden aangeboden, veroorzaakte dit het begin van de teloorgang van radioartiesten. José García besefte het voorbijgaande succes van dergelijke shows en besloot een tango-orkest samen te stellen met enthousiaste jongens.

Om het orkest uniform te kleden kochten zij goedkope, grijze, flanellen pakken. Het publiek verwelkomde deze groep kinderen hartelijk en noemde ze vanwege de kleur van de pakken ‘los grises’ (de grijzen). Garcia zette er ‘zorros’(vossen) voor, vandaar de naam José Garcia y sus Zorros Grises, met de tango Zorro gris van Rafael Tuegols, die als introductie werd gespeeld, maar nooit werd opgenomen.

José speelde aanvankelijk viool, maar later dirigeerde hij alleen maar. Het orkest was gedisciplineerd en goed op elkaar ingespeeld. Eind jaren ’30 daagde zij de beste orkesten uit, een tijd dat al die orkesten zichzelf vernieuwden. Het orkest Zorros Grises behoorde tot de ritmische groepen, met een goed gemarkeerde beat, maar speelde ook andere, vrolijke, dansbare stijlen, zoals corridos, rhumbas, boleros, marsen, enz.

De belangrijkste optredens van het gezelschap waren in de tearooms en op de carnavalsballen van de grote sportclubs en kregen veel bijval. Het heeft altijd de gepolijste stijl behouden. Na zijn debuut op Radio Porteña werd hij aangenomen als exclusief artiest bij Radio Belgrano.

Zanger Alfredo Rojas voegde zich bij hen in 1942. Hij had een uitstekende, prettige en krachtige stem met perfecte nuances. In hetzelfde jaar werd een contract afgesloten bij Odeon, de eerste opname werd Fea.

De grootste populariteit bereikte het orkest in 1943. Tot 1945 werden 40 nummers opgenomen, verreweg de meesten gezongen door Rojas. Enkele bekende nummers van de 28 die Garcia schreef waren Esta noche de luna en de tangowals María Triniá.

Als leider van een van de beste tango-orkesten, wat artistieke kwaliteit betreft, trok hij zich in 1950 terug en werd ten onrechte vergeten. In Colombia en Chile bleef hij bekender.

PIANIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1910-1992)

Rond midden jaren dertig prevaleerde de internationale muziek, waardoor tango-orkesten ook andere, buitensporige muziek speelde. Met de terugkeer van de 2/4 maat met D’Arienzo ontstond een hernieuwde opleving.

Alfredo werd geboren ten zuiden van de hoofdstad Buenos Aires, en studeerde in zijn jeugd al bladmuziek en harmonie. Hij speelde in verscheidene groepen waaronder die van Anselmo Aieta waarin Juan d’Arienzo viool speelde.

In 1941 debuteerde De Angelis met zijn eigen orkest, gericht op het dansen. Door effectief omgaan met ritme, respect voor melodie, en het uitlichten van de zanger, verkreeg hij een nette, eenvoudige tango.

Hij bereikte faam en populariteit, en bracht op het label Odeon 486 nummers uit.

Goede zangers als Ruiz, Dante en Martel zongen bij hem. Carlos Dante was al een toegewijde refreinzanger, hij werd zijn onderscheidend stempel voor het orkest.

Alfredo was de promotor van het vocale duet, en vooral Dante-Martel vielen op met hun pareltjes Pregonera, Remolino en Pastora.

Het orkest van De Angelis had niet het aanzien en klasse van orkesten als die van Troilo en Pugliese, maar hij was een oprecht orkestleider die zich nestelde in de traditionele tango en dat begrepen werd door de mensen.
Het bewijs is het grote aantal opnames en het commerciële succes.

PIANIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1905-1995)

Osvaldo Pugliese geldt als een van de wegbereiders voor de moderne tango; zijn composities zijn bepalend voor meerdere etappes van de tangomuziek. Hij kwam uit een muzikale familie. Zijn vader werkte in de schoenfabriek, en speelde fluit.

Osvaldo speelde vanaf zijn vijftiende in verschillende groepen (Firpo, Maffia, Laurenz, Caló). In 1939 lukte het hem een groep te vormen met een coöperatieve samenwerking. Deze groep bleef tot aan zijn dood in 1995. Bassist Rossi met zijn ritmische drive, bandoneonist Ruggiero en violist Camerano waren belangrijke orkestleden die mede vorm gaven.

Pugliese werd de belangrijkste voortzetting van de stijl De Caro, maar met een sterk ritmisch maat, zeer uitnodigend voor de dansers, maar zonder kwaliteit op te offeren. De belangrijkste zangers bij de eerste opnames waren Roberto Chanel met zijn nasaal geluid en compadrito stijl, en als contrast Alberto Morán met zijn drama, sensualiteit, de ingehouden toonvorming (en ongeëvenaarde aantrekkingskracht op vrouwen).

Met composities van Pugliese als La Yumba (bij de première kwam het tot ongeregeldheden wegens de grote toeloop), Negracha en Malandraca werd hij gezien als een pionier in het gebruik van syncopen (verplaatsing van het accent) en contrapunt, vóór Salgán en Piazzolla.

Ook zijn schepping op 19-jarige leeftijd Recuerdo mag niet onvermeld blijven.

Pugliese zat regelmatig vast in de gevangenis als vakbondsleider voor de musici, er werd dan gespeeld met een rode anjer op de piano. Het deerde zijn populariteit niet.

Pugliese trad regelmatig op in het buitenland, in Nederland een aantal keren waarbij het optreden in Carré in 1989 met Piazzolla.

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1921–1992)

Europa maakte vooral via Piazzolla opnieuw kennis met de tango in de jaren zeventig.

Astor woonde in zijn jeugd in New York. Op zijn achtste jaar kreeg hij een bandoneon, hoewel hij liever rolschaatsen had gekregen. Astor werd gegrepen door Bach, die hij probeerde te spelen.

Terug in Buenos Aires werd hij in 1938 professioneel. Astor werkte in de cabarets. Iedere nacht zat hij te luisteren naar Aníbal Troilo en zijn orkest; hij trad toe tot het orkest.

Piazzolla leerde door klassieke componisten zoals Bartók en Stravinsky, nieuwe klanken en harmonieën kennen. In 1944 verliet Astor het orkest. Piazzolla was ambitieus en ontwikkelde een eigen stijl met nieuwe harmonische vormen.

Hij won een beurs voor Parijs, en ging in de leer bij Nadia Boulanger. Zij adviseerde hem om uit de tango iets nieuws te maken.

Astor voegde een drumstel en elektrische gitaar toe, de tango nuevo was geboren. Het tangopubliek keurde ook dit af, en hij verliet zijn vaderland. Het publiek wilde dansbare tango’s.

In 1958 richtte hij een kwintet op onder de naam Jazz Tango, waarin hij tangoklassiekers combineerde met jazzmuziek. Piazzolla heeft deze periode om artistieke redenen betreurd.

Hij trad op in Puerto Rico toen zijn vader, hij noemde hem altijd Nonino, overleed. Terug in New York ‘zag hij overal zijn vader lopen’. Zijn familie trok zich terug in de keuken. Eerst was het stil, toen hoorden zij hem piano spelen, de melodie was zeer treurig.

Hij componeerde Adiós Nonino.

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1918-2000)

Zijn orkest speelde een klassieke, eenvoudige en ritmische stijl. Het had de smaak van d’Arienzo, en hij was succesvol. Geboren in Montevideo, begon hij in 1938 zijn loopbaan als bandoneonist op de radio. Hij speelde daarna in het orkest van Laurenz-Casella.

Met deze ervaring richtte hij in 1948 zijn eigen orkest op. Hij toerde in Uruguay en Brazilië, en raakte net als Canaro, betrokken bij het theater.

De beste periode waren in de jaren 1953 tot 1960 met zangeres Nina Miranda (de beste zangeres van zijn land) en later met Olga Delgrossi.

Vele zangers hebben met hem gezongen. Racciatti droeg bij aan de dansbare en populaire tango, met gevoel voor commercie. Hij werd vaak in Zuid Amerika en Japan ingehuurd en speelde in alle belangrijke steden in de provincies van Argentinië.

Hij speelde verder in het Cabaret Marabú, waar ook Troilo en Di Sarli optraden.

Hij componeerde eenvoudige werken met aansprekende melodieën die aansloegen bij het publiek, de dansers neuriede vaak mee bij het dansen.

Een bekende hit van hem (tekst Federico Silva) Hasta Siempre Amor werd ook opgenomen door Di Sarli en D’Arienzo.

VIOLIST, ORKESTLEIDER (1912-1982)

Geboren in de buurt van Liniers, aan de westkant van de stad Buenos Aires, volgde hij de opleiding oude muziek en studeerde hij af als vioolleraar.

In 1931 zette hij een grote stap door zich als violist aan te sluiten bij het orkest van Firpo, maar bij Fresedo zou Sassone zijn manier vinden om de tango te voelen. Dat zou hem voor altijd markeren.

Beetje bij beetje vormde hij een eigen stijl, een mix van Fresedo en Di Sarli, en bereikte iets dat helemaal van Florindo Sassone was.

Hij cultiveerde een soort tango met een sterke voorkeur voor de zuiverheid en helderheid van de melodische lijn, gekaderd binnen een helder spel van klankbronnen, altijd aangenaam en met een zorgvuldig gepolijst ontwerp. Vaak kunnen we enkele toevoegingen ontdekken van verfraaide boventonen, modern afgewisseld, enigszins vreemd aan de orthodoxe traditionele structuur van tango-orkesten.

De solisten traden nooit op de voorgrond, maar hij benadrukte wel een gevarieerde scala aan effecten en nuances van de verschillende instrumentale delen.

Florindo stelde in 1935 zijn eerste orkest samen met als zanger Alberto Amor. Hij debuteerde 1936 op Radio Belgrano, speelde later op Radio el Mundo, waar hij ‘s middags een show had met een groot orkest met onder meer percussie, harp en andere exotische instrumenten.

In 1940 trok hij zich terug uit zijn activiteiten om zich aan persoonlijke zaken te wijden. Maar in 1947 bracht hij zijn orkest weer bij elkaar en keerde met succes terug naar de radio en begon te concurreren met de grote namen.

Hij keerde terug naar de belangrijkste balzalen van Buenos Aires. Belangrijk hierbij was zanger Jorge Casal, die zijn omgeving verraste met de schittering van zijn stem en zijn goed gecontroleerde dynamiek. Een orkest moest in die tijd een tweede zanger hebben, met opnieuw een goede keus, huurde hij Roberto Chanel in.

De jaren gingen voorbij, de televisie was al geconsolideerd en Florindo was een van de eerste dirigenten die voor de tv-camera’s verschenen. In 1960 had hij zelfs een programma waarin hij de hoofdrol speelde.

In 1962 werd het orkest opnieuw samengesteld, in 1966 reisde hij naar Japan voor een maandenlange tournee. In de jaren ’70 keerde hij terug naar Japen en trad hij ook op in Colombia en Venezuela.

Florindo Sassone heeft als componist geen uitmuntend oeuvre nagelaten, maar een succesvol nummer is wel de milonga Baldosa floja (loszittende stoeptegel).

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1899-1980)

Héctor groeide op in Avellaneda. Afgestudeerd als accountant volgde hij liever zijn liefde voor de bandoneón, nam lessen en ging later naar het conservatorium. Enige tijd later speelde hij in de bandoneonsectie van Juan D’Arienzo.

In 1929, op 16-jarige leeftijd, verruilde hij het orkest, speelde daarna in verschillende andere orkesten, ook voor de radio, en begeleide Tita Merello. Later sloot hij zich opnieuw aan bij het orkest van Juan D’Arienzo voor de opnames gemaakt voor het Electra-label. In 1935 werd hij door Enrique Santos Discépolo gevraagd om zich aan te sluiten bij zijn groep die op Radio Municipal speelde.

In 1939 stelde hij zijn eerste orkest samen, het verscheen op de radio, maar het lukte niet om op te nemen. Hij had een stijl die leek op die van D’Arienzo, een stijl gekozen door jonge dansers. Kort daarna werd hij opgeroepen door Juan d’Arienzo, El Rey del Compás (de Koning van de maat) en ontbond hij zijn groep.

In 1940 was hij al een erkend bandoneonspeler en was hij de leidende bandoneon en arrangeur van D’Arienzo gedurende de tien jaar dat hij in zijn orkest zou blijven. Het waren jaren rijk aan hits op de radio en in de danszalen. Het orkest nam twintig van zijn composities op, waaronder Don Alfonso.

Hij vormde in 1950 weer zijn eigen orkest. Het publiek en de critici verwachtten toen de geboorte van een nieuwe formatie in de oude stijl van D’Arienzo, maar Varela verraste toen hij een absoluut persoonlijke strakke outfit van ritme en geluid presenteerde.
Het werd een overweldigend succes. Hij werd uitgezonden op de centrale radio-uren en werd ingehuurd om te spelen in het bekende Chantecler-cabaret. Maar hij werkte ook bij het mythische Marabú, bij de danszalen in vrijwel alle clubs en bij het beroemde radioprogramma Glostora Tango Club.

De periode van de grootste verkoop van zijn platen was met het zangers duo Rodolfo Lesica en Argentino Ledesma.

Héctor Varela was een muzikant die werd bekritiseerd door de innovatieve spelers, maar was geliefd bij de fans van dans en populaire tango. Zijn beste artistieke periode speelde zich af in het begin van de jaren vijftig. Later verviel zijn orkest, net als zijn leraar D’Arienzo, in een commerciële richting, vanwege de indrukwekkende stijging van zijn platenverkoop.

PIANIST, ORKESTLEIDER (1936)

 Hij leidde de populairste tangogroep, na die van Donato Racciatti, van Uruguay. Tijdens zijn carrière bleef hij trouw aan een traditionele en suggestieve stijl, nauw verbonden met die van maestro Roberto Firpo.

Geboren in Montevideo werd hij op jonge leeftijd al geraakt door de tango. Zijn muzikale carrière werd bevorderd door lesgeven, hij was hoogleraar Geschiedenis van het Muziekonderwijs en gaf les tot aan zijn pensioen in 1993.

In 1952 vormde hij zijn eerste tangogroep, die met succes optrad in danszalen, recitals en op televisie. In 1955 voegde hij zich bij het orkest van Agapios als pianist, na diens overlijden in 1959 stelde hij opnieuw een eigen orkest (sextet) in.

Tijdens het laatste optreden van Firpo in Uruguay in 1964, nodigde Roberto Firpo Miguel uit om in zijn kwartet te spelen en laatstgenoemde speelde de tango El choclo. Toen hij naar zijn optreden had geluisterd, zei de maestro tegen hem: “Jongen, jij steelt alles van mij!”

Zijn discografie mag er zijn: 60 langspeelplaten, 18 cassettes, 10 compact discs.
Hij heeft altijd veel getoerd in binnen- en buitenland over de hele wereld waaronder in 2001 met buitengewoon succes in Japan.

In 1976 ontving hij een gouden langspeelplaat van het Londense label van Engeland vanwege het verkoopsucces van zijn opname van De pura cepa.

Villasboas is een vasthoudend en volhardend kunstenaar geweest in zijn strijd om te voorkomen dat de tango de positie zou verliezen, die zij verdient in de culturele identiteit op de River Plate.

Hij speelde samen met grote sterren, zoals: Fresedo, Caló, d’Arienzo, Canaro en zanger Castillo.

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1958)

Acht jaar was Carel toen hij voor het eerst achter de piano zat. Enige jaren later ging hij op les. Zelf zegt hij dat hij zeker geen natuurtalent was, maar wel gedreven.

Midden jaren zeventig raakte hij in de ban van Ierse, Schotse en Engelse folkmuziek en leerde trekharmonica en concertina spelen; in die periode begon hij met zijn broer op te treden.

Begin jaren tachtig kwam Carel, via een LP, in aanraking met de bandoneón, en werd erdoor geraakt als een bliksemschicht.

Duizenden uren luisteren naar Argentijnse tango volgde en duizenden uren oefenen om zijn geliefde instrument te doorgronden.

In 1987 kwam telefoon van Astor Piazzolla: of Carel drie maanden wilde spelen op Broadway in Tango Apasionado (1987).

In 1988 richtte hij het Sexteto Canyengue op. Zijn idool Osvaldo Pugliese nodigde hem uit om met het sextet op te treden in Buenos Aires. Het sextet speelde in landen over de hele wereld.

Internationaal reeds bekend, brak Carel door bij het grote publiek in Nederland in 2002 bij het spelen van Adiós Nonino op het huwelijk van Willem Alexander en Máxima in aanwezigheid van o.a. Nelson Mandela, bekeken door 55 miljoen mensen wereldwijd.

Naast het werk met zijn Ensemble (diverse shows), het Sexteto, het kwartet en het duo (met Juan Pablo Dobal) wordt hij veel gevraagd als bandoneonist over de hele wereld bij grote orkesten.

In 2005 ontving Kraayenhof de hoge culturele onderscheiding van de Argentijnse regering voor zijn werk in de afgelopen 20 jaar als ambassadeur van de Argentijnse tango wereldwijd.

Als kind had Carel in muziek zijn grote passie gevonden, veertig jaar later is dit uitgegroeid tot een zinderend, onblusbaar vuur.