Lees meer over Julio De Caro
In het kielzog van vernieuwers zoals Roberto Firpo en Eduardo Arolas, zette violist Julio De Caro in het tweede decennium van de 20e eeuw een stijl neer die de tango zou verreiken. Dit gaf, als geen ander, de tango een impuls, Julio bracht het arrangement in de tango. Met Carlos Gardel op vocaal gebied en Julio De Caro op instrumentaal gebied werden twee piketpaaltjes geslagen en spreekt men van de periode vóór en ná.
De Caro handhaafde de essentie van de tango die zijn oorsprong vond in de sloppenwijken, moedig en speels, maar hij vermengde het met een sentimentele en melancholische expressiviteit. Zijn academische opleiding stelde hem in staat zijn boodschap te vatten in een gepolijste muzikale taal van onuitsprekelijke verleiding.
Zijn sextetopnamen, soms lui, soms helder, brengen ons de klanken van aquarellen van Buenos Aires met lage huizen, grijze gevels, straten met bomen, bloeiende tuinen, straatstenen en oude trams. In Boedo en Tierra querida, twee tango’s van zijn hand, is duidelijk het concept te horen.
Zijn broer Francisco, de pianist, droeg sterk bij aan het sextet als componist van lyrisch-romantische tango’s zoals Flores negras en Loca bohemia. Nieuw voor die tijd schakelde de groep met gemak tussen de passie in de tango’s van Francisco en de schilderijen van stadslandschappen en karakters van Julio.
Julio werd geboren in Buenos Aires in een groot huis in de straat Piedad in de wijk Balvanera, als tweede van twaalf kinderen in een gezin van Italiaanse afkomst. Zijn vader, oud directeur van het Teatro della’Scala de Milano, besloot dat Julio piano ging spelen en Francisco viool, maar zij wisselden van instrument en wijdden zich aan de tango. Dit veroorzaakte een gezinsbreuk dat niet meer goed kwam.
In 1923 trad hij toe tot het sextet van Cobián (Nostalgias). Met het vertrek van Cobián naar de Verenigde Staten, vormde De Caro zijn sextet met o.a. de inmiddels bekende bandoneonist Pedro Maffia. Dankzij de inspanningen van een violist die bekender was om zijn conceptie dan zijn techniek, brak er voor de tango een nieuw tijdperk aan.
Voor Victor nam hij in 1924 zijn eerste platen op zoals Todo corazón. Nog 420 werken volgden in de jaren dertig. In 1933 kwam De Caro in een fase van experimenteren met orkesten met versterkers en nieuwe timbres (blazers, percussie), maar die uiteindelijk de contouren van de boodschap vertroebelden.
Hij keerde gelukkig terug naar zijn eigen bronnen, maar hij verviel in anachronisme. Tot aan zijn pensionering was hij de bewaker van de ‘edelstenen van de tango’.