Lees meer over Miguel Caló
Miguel ontving een formele opleiding als violist en bandoneonist. Het werk van Caló begon in de jaren twintig, kreeg vaste voet in de jaren dertig en had onovertroffen succes in de jaren veertig.
Met het orkest van 1934 hoorde je een stijl als Fresedo, en een klank als De Sarli. Met Miguel Nijensohn op piano liet het orkest een onuitwisbare indruk op de stijl achter. Hij was verantwoordelijk voor het verbinden van de fraseringen, met een timing en een ideale maat voor dansers.
De jaren veertig liet de rijpheid zien van Caló, die een groep jonge musici bij elkaar bracht van buitengewone capaciteit. Allemaal vormden zij later hun eigen groep.
In deze fase van zijn ontwikkeling ontwikkelde hij een stijl die traditionele tango verbond met vernieuwing, met een opgeluisterde aanwezigheid van de violen, een ritmische bandoneón sectie en een spectaculaire piano.
Grote zangers als Berón, Podestá en Iriarte maakten deel uit van deze groep.
Caló heeft enkele succesvolle werken achtergelaten (samen met Osmar Maderna), zoals: Jamás retornarás and Qué te importa que te llore.
In 1961 bracht hij deel van het orkest weer samen en maakte, na een groot succes op radio El Mundo, in 1963 nog een 12-tal nieuwe nummers uit.
Het orkest van Miguel Caló zal herinnerd worden als een orkest met een grootse tango uitvoering, een die de tijd overleeft, en kenbaar is door zijn grote artistieke kwaliteiten, en door het altijd oproepen tot dans met de noten van Sans Souci.