Carel Kraayenhof

BANDONEONIST, ORKESTLEIDER, COMPONIST (1958)

Acht jaar was Carel toen hij voor het eerst achter de piano zat. Enige jaren later ging hij op les. Zelf zegt hij dat hij zeker geen natuurtalent was, maar wel gedreven.

Midden jaren zeventig raakte hij in de ban van Ierse, Schotse en Engelse folkmuziek en leerde trekharmonica en concertina spelen; in die periode begon hij met zijn broer op te treden.

Begin jaren tachtig kwam Carel, via een LP, in aanraking met de bandoneón, en werd erdoor geraakt als een bliksemschicht.

Duizenden uren luisteren naar Argentijnse tango volgde en duizenden uren oefenen om zijn geliefde instrument te doorgronden.

In 1987 kwam telefoon van Astor Piazzolla: of Carel drie maanden wilde spelen op Broadway in Tango Apasionado (1987).

In 1988 richtte hij het Sexteto Canyengue op. Zijn idool Osvaldo Pugliese nodigde hem uit om met het sextet op te treden in Buenos Aires. Het sextet speelde in landen over de hele wereld.

Internationaal reeds bekend, brak Carel door bij het grote publiek in Nederland in 2002 bij het spelen van Adiós Nonino op het huwelijk van Willem Alexander en Máxima in aanwezigheid van o.a. Nelson Mandela, bekeken door 55 miljoen mensen wereldwijd.

Naast het werk met zijn Ensemble (diverse shows), het Sexteto, het kwartet en het duo (met Juan Pablo Dobal) wordt hij veel gevraagd als bandoneonist over de hele wereld bij grote orkesten.

In 2005 ontving Kraayenhof de hoge culturele onderscheiding van de Argentijnse regering voor zijn werk in de afgelopen 20 jaar als ambassadeur van de Argentijnse tango wereldwijd.

Als kind had Carel in muziek zijn grote passie gevonden, veertig jaar later is dit uitgegroeid tot een zinderend, onblusbaar vuur.