Lees meer over Pedro Laurenz
Pedro Laurenz was een grote tango persoonlijkheid. Hij had een grote techniek met beide handen (hoge en lage tonen), was magnifiek in geluid, krachtig in optredens en onstuimig in uitdrukking.
Hij bracht zijn jeugd door in Villa Crespo, een buurt waar mensen samen leefden in kleurrijk sociaal contrast in huurkazernes: de harde en ongure mensen – compadritos en malevos -, Spanjaarden, Italianen, Joden, Arabieren en Turkse immigranten.
Op 15-jarige leeftijd verwisselde hij de viool voor de bandoneón. In het orkest van Casanovas speelde hij met Donato en Zerrillo.
Belangrijk voor hem was zijn toetreding tot de groep van Julio de Caro in 1925, die toen revolutionaire veranderingen in de tango bracht. Hij kwam naast zijn idool Maffia te spelen.
In 1934 vormde hij zijn eigen orkest, en gaf de instrumentele tango een nieuwe impuls in stijl. Hij nodigde Pugliese, ook een vernieuwer, uit op piano.
In 1937 nam hij Arrabal op, gezien als de schanier naar de gouden tijdperk van de tango in de jaren veertig. De mindere populariteit van zijn zangers, behalve Podestá, beperkte het succes.
Vanaf 1960 maakte Laurenz deel uit van het beroemde Quinteto Real, een groep van grote solisten zoals Salgán, die met een robuuste vernieuwing in ritme, de tango trachtte te laten opbloeien. Als componist heeft Laurenz vele klassiekers achter gelaten zoals Mala junta en Orgullo criollo.