Lees meer over Astor Piazzolla
Piazzolla schreef geen muziek om te dansen in de tangosalon.
Europa maakte vooral via Piazzolla opnieuw kennis met de tango in de jaren zeventig.
Astor woonde in zijn jeugd in New York. Op zijn achtste jaar kreeg hij een bandoneon, hoewel hij liever rolschaatsen had gekregen. Astor werd gegrepen door Bach, die hij probeerde te spelen.
Terug in Buenos Aires werd hij in 1938 professioneel. Astor werkte in de cabarets. Iedere nacht zat hij te luisteren naar Aníbal Troilo en zijn orkest; hij trad toe tot het orkest.
Piazzolla leerde door klassieke componisten zoals Bartók en Stravinsky, nieuwe klanken en harmonieën kennen. In 1944 verliet Astor het orkest. Piazzolla was ambitieus en ontwikkelde een eigen stijl met nieuwe harmonische vormen.
Hij won een beurs voor Parijs, en ging in de leer bij Nadia Boulanger. Zij adviseerde hem om uit de tango iets nieuws te maken.
Astor voegde een drumstel en elektrische gitaar toe, de tango nuevo was geboren. Het tangopubliek keurde ook dit af, en hij verliet zijn vaderland. Het publiek wilde dansbare tango’s.
In 1958 richtte hij een kwintet op onder de naam Jazz Tango, waarin hij tangoklassiekers combineerde met jazzmuziek. Piazzolla heeft deze periode om artistieke redenen betreurd.
Hij trad op in Puerto Rico toen zijn vader, hij noemde hem altijd Nonino, overleed. Terug in New York ‘zag hij overal zijn vader lopen’. Zijn familie trok zich terug in de keuken. Eerst was het stil, toen hoorden zij hem piano spelen, de melodie was zeer treurig.
Hij componeerde Adiós Nonino.