Lees meer over Aníbal Troilo
Als kind werd Aníbal betoverd door het geluid van de bandoneón die hij hoorde in de cafés van Buenos Aires. Op zijn tiende haalde hij zijn moeder over om er eentje voor hem te kopen, dat gebeurde op afbetaling. Een jaar later speelde hij in de markthallen El Abasto.
In 1937 richtte hij zijn eigen orkest op. Hij creëerde een gebalanceerde stijl zonder komedie en met smaak. Hij omringde zich met de beste musici, selecteerde goede zangers, waaronder Francisco Fiorentino, die vele jaren bij het orkest zong.
Opnames met Fiorentino begonnen in 1941 voor het label Victor. Troilo bleef zijn eigen repertoire kiezen bij deze label.
Troilo was een inspirerende componist en creëerde stukken die de tand des tijds glansrijk doorstonden, evenals zijn vertolkingen van collega componisten. Het spel van bandoneonist Ciriaco Ortiz heeft hem het meest beïnvloed in zijn vertragingen en zijn frasering.
Troilo is ook nu nog voor velen de grootste bandoneonspeler in de geschiedenis van de tango. Hij verenigde in zijn spel de fluwelige klank, de technische virtuositeit en de fraseerkunst. Hij speelde licht voorover gebogen, ogen gesloten, zijn dubbele kin naar beneden hangend. “Er wordt gezegd dat ik vaak erg aangedaan ben, dat ik huil. Ja, dat is waar. Maar ik doe dit nooit om triviale redenen.”
Aníbal was een mythisch karakter in Buenos Aires. Zijn bijnaam was Pichuco. “Op 18 mei 1975 viel de bandoneón uit zijn handen.”