Lees meer over Héctor Varela
Héctor groeide op in Avellaneda. Afgestudeerd als accountant volgde hij liever zijn liefde voor de bandoneón, nam lessen en ging later naar het conservatorium. Enige tijd later speelde hij in de bandoneonsectie van Juan D’Arienzo.
In 1929, op 16-jarige leeftijd, verruilde hij het orkest, speelde daarna in verschillende andere orkesten, ook voor de radio, en begeleide Tita Merello. Later sloot hij zich opnieuw aan bij het orkest van Juan D’Arienzo voor de opnames gemaakt voor het Electra-label. In 1935 werd hij door Enrique Santos Discépolo gevraagd om zich aan te sluiten bij zijn groep die op Radio Municipal speelde.
In 1939 stelde hij zijn eerste orkest samen, het verscheen op de radio, maar het lukte niet om op te nemen. Hij had een stijl die leek op die van D’Arienzo, een stijl gekozen door jonge dansers. Kort daarna werd hij opgeroepen door Juan d’Arienzo, El Rey del Compás (de Koning van de maat) en ontbond hij zijn groep.
In 1940 was hij al een erkend bandoneonspeler en was hij de leidende bandoneon en arrangeur van D’Arienzo gedurende de tien jaar dat hij in zijn orkest zou blijven. Het waren jaren rijk aan hits op de radio en in de danszalen. Het orkest nam twintig van zijn composities op, waaronder Don Alfonso.
Hij vormde in 1950 weer zijn eigen orkest. Het publiek en de critici verwachtten toen de geboorte van een nieuwe formatie in de oude stijl van D’Arienzo, maar Varela verraste toen hij een absoluut persoonlijke strakke outfit van ritme en geluid presenteerde.
Het werd een overweldigend succes. Hij werd uitgezonden op de centrale radio-uren en werd ingehuurd om te spelen in het bekende Chantecler-cabaret. Maar hij werkte ook bij het mythische Marabú, bij de danszalen in vrijwel alle clubs en bij het beroemde radioprogramma Glostora Tango Club.
De periode van de grootste verkoop van zijn platen was met het zangers duo Rodolfo Lesica en Argentino Ledesma.
Héctor Varela was een muzikant die werd bekritiseerd door de innovatieve spelers, maar was geliefd bij de fans van dans en populaire tango. Zijn beste artistieke periode speelde zich af in het begin van de jaren vijftig. Later verviel zijn orkest, net als zijn leraar D’Arienzo, in een commerciële richting, vanwege de indrukwekkende stijging van zijn platenverkoop.